Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Η Αργυρώ γελάει

Η Αργυρώ γελάει, η Αργυρώ τραγουδάει.
Η Αργυρώ στα χέρια του μπαμπά πετάει,
η Αργυρώ κάνει κούνια και χαμογελάει.
Η Αργυρώ είναι καλή, η Αργυρώ είναι πονηρή,
η Αργυρώ είναι χαρούμενη, η Αργυρώ είναι λυπημένη.
Η Αργυρώ χορεύει, η Αργυρώ ιππεύει.
Η Αργυρώ
στη θάλασσα κοίτα πώς κολυμπάει,
η Αργυρώ στα βράχια κρύβεται και μας γελάει.
Η Αργυρώ κρύβεται η πονηρή!
Η Αργυρώ φανερώνεται με δυνατή φωνή.
Η Αργυρώ είναι άγρια και θυμωμένη,
η Αργυρώ είναι περήφανη κι ευχαριστημένη.
Η Αργυρώ τσαλαβουτάει, η Αργυρώ στριφογυρνάει.
Η Αργυρώ από το αυτοκίνητο μας χαιρετάει.
Η Αργυρώ μες το μουσείο βόλτα πάει.
Η Αργυρώ λύνει σωστά την άσκηση,
η Αργυρώ τη λύνει λάθος.

Η Αργυρώ νιώθει αδύναμη και κλαίει,
η Αργυρώ νιώθει δυνατή και τίποτα δεν λέει (……)

Η Αργυρώ με πινέλα χαίρεται να ζωγραφίζει
κι ύστερα τις ζωγραφιές πετά ή τις χαρίζει.
Η Αργυρώ το σκοτάδι νιώθει γύρω της και το φοβάται,
αγκαλιές θέλει για να ζεσταθεί
και παραμύθια για να κοιμηθεί.

Αυτή είναι η Αργυρώ:
ένα παιδάκι σαν εμένα
ένα παιδάκι σαν κι εσένα.


Συγγραφέας: Τζιν Γουίλις/ Εκδότης: Πατάκης/ Μετάφραση: Μανδηλαράς, Φίλιππος

[...ένα βιβλίο εικονογραφημένο και με ελάχιστο κείμενο που απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, όπου τα παιδιά παρατηρούν με περιέργεια το ένα το άλλο προσπαθώντας, ίσως, να κάνουν φίλους. Γυρίζοντας τις σελίδες βλέπουμε στην Αργυρώ ένα παιδί σαν όλα τα άλλα: η μικρή κλαίει, γελάει, κάνει κούνια, ζωγραφίζει, θυμώνει, φοβάται, θέλει παραμύθια, κολυμπάει. Μόνο στην τελευταία εικόνα του βιβλίου αντιλαμβανόμαστε ότι η Αργυρώ είναι ένα παιδί με ειδικές ανάγκες όταν τη βλέπουμε να κάθεται στο αναπηρικό της καρότσι. Με απλότητα, χωρίς συναισθηματισμό και ενοχοποιητικό διδακτισμό, ο μικρός αναγνώστης θα μπορούσε να σκεφτεί «Μα, η Αργυρώ μού μοιάζει! Τίποτα δεν μ' εμποδίζει να κάνω παρέα μαζί της». ]

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Ένα παράξενο τραγούδι



...Τα παραμύθια δεν είν' αλήθεια

αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέμματα...

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Παραμύθι (Δίχως Τέλος) #1

  


Γλυκιά σαν Παραμύθι

Εδώ και πολύ καιρό γράφω ένα παραμύθι. Αποσπάσματά του έχουν διαβάσει λίγοι μόνο εδώ κι εκεί. Σήμερα ωστόσο αποφάσισα να δημοσιεύσω την εισαγωγή του και τούτο γιατί σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα για παραμύθια! Πριν κάποιες ώρες έφυγε από την ζωή μια γιαγιά που τα παραμύθια της και η ζεστασιά της έχουν γίνει στην συνείδησή μου προέκταση της δικής μου γιαγιάς, η οποία δυστυχώς έχει φύγει από χρόνια. 'Ισως είναι η μακρά φιλία που τις έδενε από παιδιά. Σε διπλανά σπίτια μεγαλωμένες και στην συνέχεια μαζί πάλι στην ίδια γειτονιά, νύφες πια σε καινούρια σπιτικά. Ίσως είναι οι ιστορίες και οι σκανδαλιές που μας έχουν διηγηθεί για τα παιδιά τους που με την σειρά τους μεγάλωσαν παρέα. Ίσως είμαστε κι εμείς τα εγγόνια τους που μεγαλώσαμε με τον ίδιο τρόπο και μοιραστήκαμε τις ζωές μας στην ίδια γειτονιά. Οι ζωές μας κι αν αλλάζουν, το κοινό αίσθημα παραμένει. Οι χαρές μας και οι λύπες μας έχουν κοινό παρονομαστή.

                                                                                 Εισαγωγή

Η πόρτα του χρόνου άνοιξε διάπλατα και μια γνωστή μορφή εμφανίστηκε μπροστά μου. «Πού ήσουν;» βιάστηκα να ξεφωνήσω. «Γιατί έφυγες και με άφησες; Κάτσε λίγο απέναντι μου να σε παρατηρήσω. Θέλω να φυλακίσω την μορφή σου. Αλήθεια…καθόλου δεν άλλαξες!» ήταν οι επόμενες λέξεις μου. Ποτέ δεν θα αλλάξεις, σκέφτηκα. Μια τρυφερή αγκαλιά θα’σαι πάντα. Ένα χάδι, ένα παραμύθι γλυκό, τα πρώτα μου παιχνίδια, το πρώτο μου καταφύγιο, μια σκιά που μου χαρίζει ασφάλεια μες στο σκοτάδι, μια προσευχή είσαι για μένα, γιαγιά! Με κοίταξες ίσια στα μάτια και άστραψες ένα υπέροχο χαμόγελο. Αισθάνθηκαπως δεν είχαμε πολύ χρόνο στην διάθεση μας. Ένας χείμαρρος από συναισθήματα και σκέψεις στριμωχτήκαν πρόχειρα στις επόμενες λέξεις: «Μου έχεις λείψει γιαγιά! Από τότε που έφυγες, η ζωή μου άλλαξε. Για κανέναν πια δεν είμαι παιδί» είπα με κάποιο παράπονο. «Ίσως και να’ναι έτσι. Κάτσε κάτω να στα πω! Έχω πράγματι μεγαλώσει από την μέρα που με άφησες. Ξέρεις κάτι όμως; Ακόμα με παραμύθια ζω. Ακόμα έχω την ανάγκη κάποιου να με επιβραβεύει στο σωστό και κυρίως να με υποστηρίζει όταν κάνω λάθος. Η αγάπη σου γιαγιά μου, ήταν το πιο ωραίο κίνητρο. Είχα την δύναμη να διορθώνω τα λάθη μου γιατί είχα εσένα πάντα στο πλευρό μου. Αχ γιαγιά! Μου έχεις λείψει πολύ κι εσύ και τα παραμύθια σου» είπα με νοσταλγία και ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά πιο ήσυχα. Εσύ πάλι δεν μίλησες. Μόνο με κοίταξες τρυφερά και το χαμόγελο σου έγινε ακόμη πιο πλατύ και ζεστό. ‘Ήθελα τόσα πολλά να πω αλλά δεν ήθελα να σπαταλήσω άλλον πολύτιμο χρόνο. Ήσουν εκεί μπροστά μου και το μονό που είχε σημασία ήσουν εσύ. «Έλα, πες μου κι εσύ κάτι» σου ψιθύρισα σχεδόν. «’Ο,τι θες! Πες μου το πιο απίθανο κι εγώ θα το πιστέψω.»


-----------όπως πιθανόν υποψιάζεστε... το παραμύθι που ακολουθεί (και δεν θα παραθέσω εδώ) είναι δια στόματος μιας γιαγιάς γραμμένο με την δική μου φαντασία και τα προσωπικά μου ερεθίσματα--------------------------------------------


Γιαγιάδες όλου του κόσμου, 

Γ-ι-α-γ-ι-ο-ύ-λ-α Μου, 

ευλογία να έχετε!!


Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

A touch of Spice

Βασιλικός, δυόσμος, ρίγανη, δενδρολίβανο, μπαχάρι, κανέλα, γλυκάνισος και φυσικά... πιπέρι είναι λίγα μόνο από τα μπαχαρικά που είναι συνυφασμένα με την διατροφή μας. Η συμβολή τους είναι σημαντική στην υγεία μας, ενώ ταυτόχρονα δίνουν άρωμα και γεύση στις τροφές μας.

Σε επίπεδο γεύσης βέβαια, ξεχωριστή θέση κατέχει και το... αλάτι!

Photobucket

Το φαΐ για να νοστιμέψει θέλει αλάτι.

-----------------------------------------------------------------------

Κι η ζωή μας για να νοστιμέψει θέλει αλάτι.
Το φαΐ, και η ζωή, θέλουνε αλάτι.


(Απόσπασμα από την ταινία "Πολίτικη Κουζίνα" - Μεταφρασμένος τίτλος "Α Touch of Spice")

Οι ποσότητες είναι σχετικές...
Ο καθένας ρίχνει όσο αλάτι και όσα μπαχαρικά επιθυμεί και δύναται στις στιγμές του.

Προσωπικά με κάθε λογής μαγείρεμα...δεν έχω και την καλύτερη σχέση αν και μπορώ να ισχυρίζομαι ότι μετά τα πρώτες απόπειρες (αποτυχημένες κάποιες φορές), το αποτέλεσμα -σχεδόν- πάντα με δικαιώνει.
Με τις γεύσεις πάλι... τα πάω καλύτερα. Εκεί δεν χρειάζονται ιδιαίτεροι πειραματισμοί. Όταν δεν έχεις βάλει το χεράκι σου και δεν έχεις διαλέξει ο ίδιος τα υλικά, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Σου αρέσει, τρως. Δεν σου αρέσει, δεν τρως. Το πολύ πολύ αν τύχεις σε άνοστο φαγητό -και δεν έχεις επιλογές- να κάνεις μια προσπάθεια να το νοστιμέψεις με λίγο αλάτι ή κάποιο μπαχαρικό.

Να ομολογήσω παρεπιπτόντως πως οι ιδιαίτερα πικάντικες γεύσεις στο φαγητό και στη ζωή δεν μου αρέσουν.
Δυο-τρεις φορές ωστόσο που δοκίμασα το λάθος πιάτο την σωστή στιγμή, έδωσαν ιδιαίτερο άρωμα και γεύση που κρατά ακόμα.

Στις στιγμές αυτές....! Στο αλάτι και πιπέρι της ζωής!

("Στο πατάρι".Από το album "Πολίτικη Κουζίνα": Aκούγεται στην ομώνυμη ταινία.)

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Συναισθηματική ανα-Τροφοδότηση

Τα βλέμματα διασταυρώνονται. Ματώνουν. Μετά εκατέρωθεν ανοχή. Τα βλέμματα επικοινωνούν. Χαμογελούν. Και πάλι αλλάζουν. Απόσταση, απέχθεια. Το βλέμμα χαμογελά. Το σώμα ανατριχιάζει. Μοιάζουμε. Διαφέρουμε. Οι ιδέες μας. Οι κρυμμένες επιθυμίες μας. Οι καταχωνιασμένες σκέψεις μας. Μοιάζουμε. Διαφέρουμε. Οι θεοί και οι δαίμονές μας.


Τα βλέμματά μας διασταυρώνονται. Μεταφράζουμε. Βρίσκουμε σημεία αναφοράς, όχι κανόνες και εξαιρέσεις.


Μου δίδαξες να υπηρετώ την νόηση και να την εμπιστεύομαι. Το συναίσθημα όμως...αχ! Αχ αυτό το συναίσθημα!

"Τι είναι το συναίσθημα; Τι είναι η ψυχή; Μετριέται; Μπορείς να ανοίξεις έναν άνθρωπο, να βρεις την ψυχή του και να την μετρήσεις;" μου είπες κάποιο βράδυ. "Τη λογική να εμπιστεύεσαι μονάχα. Η λογική είναι μαθηματικά. Μετρήσιμη, επομένως υπολογίσιμη."

Διαφέρουμε.

Βαθιά πεπεισμένη για την δύναμη που έχει το συναίσθημα -κυρίως η αγάπη, ο έρωτας, η λύπη- κινούμαι σε άλλη τροχιά.

Οι δρόμοι που τραβάμε όμως διασταυρώνονται.

Μοιάζουμε.

Απαντήσεις δεν πρόκειται να σου δώσω
...γιατί όπως λες κι εσύ το συναίσθημα δεν είναι μαθηματικά,
...γιατί οπως λέω κι εγώ το συναίσθημα είναι η κινητήρια δύναμη για να συμπληρώσει ο καθένας τα κενά του,
...γιατί όπως έχει πει κι ο Νίτσε οι σκέψεις είναι σκιές των συναισθημάτων μας. Πάντα πιο σκοτεινές, πιο άδειες και πιο απλές.

"Δέχομαι την δύναμη του νου αλλά την δέχομαι με το χέρι στην καρδιά." θα σου πω κάποιο άλλο βράδυ και η κουβέντα μας θα λήξει για πάντα εκεί.

Στ' αλήθεια μοιάζουμε -μήπως όμως διαφέρουμε;
Σίγουρα διαφέρουμε -μήπως τελικά μοιάζουμε;

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

You remember this

Photobucket
Θα επανέλθω. Θέλω αρκετά να πω πάνω σε αυτό.

Έχω αρκετά να πω γενικά. Παρατηρώντας και μελετώντας το λόγο και το έργο άλλων, έγινα κάποια. "Ένα συνονθύλευμα κραυγών και στυλ. Μια ανεμοδούρα ρυθμών, λογοτεχνικών ρευμάτων, προτάσεων και προοπτικών. Ένα λεύκωμα τσιτάτων και αποσπασματικής πλουραλιστικής σκέψης".

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Αγανακτισμένη όχι. Απογοητευμένη ναι.

Σε καμία περίπτωση δεν είμαι ειδήμων της ελληνικής γλώσσας, ούτε έχω την διάθεση και την πρόθεση να φανώ 'εξυπνάκιας΄. Ωστόσο η έντονη χρήση της λέξης "αγανάκτηση" το τελευταίο διάστημα σε συνδιασμό με την γενικότερη εικόνα των ατόμων που την επικαλλούνται (περιγράφοντας το αίσθημα που τους διακατέχει) με προ-καλεί να κάνω μια προσωπική εκτίμηση. Θεωρώ λοιπόν -λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες που επικρατούν- πως υπάρχει κάποιου είδους αντίφαση που αφορά στην χρήση της λέξης αγανάκτηση! Αντίφαση γιατί η αγανάκτηση εκφράζει δικαιολογημένο θυμό. Από πότε ο θυμός μας, ως πολίτες αυτής της χώρας , για ειδεχθείς πράξεις ή παραλείψεις έγινε δικαιολογημένος;
Οι αγανακτισμένοι πολίτες είναι κατά κανόνα οι ίδιοι πολίτες που παρέχουν ή δέχονται προϊόντα και υπηρεσίες χωρίς αποδείξεις, που το κόστος των προϊόντων και υπηρεσίων που παρέχουν δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική τους αξία και ποιότητα, οι ίδιοι που χρηματίζουν ή χρηματίζονται. Είναι οι πολίτες εκείνοι που σε μικρό ή μεγάλο βαθμό με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους λειτουργούν εις βάρος άλλων συμπολιτών τους, εκείνοι που έχουν πάρει αυτοκίνητα και σπίτια που δεν μπορούν να συντηρήσουν, εκείνοι που έχουν 3 και 4 πιστωτικές κάρτες χωρίς να έχουν πλήρη επίγνωση γιατί, οι ίδιοι πολίτες που έχουν πάρει ακόμα και διακοποδάνεια! Άκουσον! Άκουσον! Διακοποδάνεια! Τέλος, για να μην ξεχνιόμαστε, οι αγανακτισμένοι πολίτες είναι εκείνοι που με την ψήφο τους ή την άρνηση του εκλογικού τους δικαιώματος διαμόρφωσαν το ισχύον πολιτικό σκηνικό. Κατά την γνώμη μου η σημερινή απαξίωση του πολιτικού συστήματος σε έναν βαθμό εμπεριέχει υποκρισία. Πώς έχουμε την αξίωση οι πολιτικοί να προασπίζονται το κοινό μας συμφέρον όταν δεν το κάνουμε οι ίδιοι; Πώς μια κοινωνία ολόκληρη που χαρακτηρίζεται από κρίση ηθών και θεσμών έχει την αξίωση οι αιρετοί μας εκπρόσωποι, οι πολιτικοί να διακρίνονται από ήθος; Αν από μια δεξαμενή με 1000 ψάρια, τα 900 είναι γόπες και μαρίδες και τα υπόλοιπα 100 μόνο είναι τσιπούρες...ποιές οι πιθανότητες μιας 'καλής ψαριάς'; Η λογική είναι η ίδια και στην πολιτική σε σχέση με την κοινωνία. Οι πολιτικοί που έχουμε, είναι οι πολιτικοί που μας αξίζουν. Του λόγου τους βέβαια (εξαιτίας της θέσης τους), έχουν πιο μακρύ σπάγγο. Πάνε κι έρχονται και θαρρούν πως είναι λεύτεροι, μα το σπάγγο δεν τον κόβουν. Κι άμα δεν κόψεις το σπάγγο…! Αν παραμείνουμε δέσμιοι του εγώ μας, αν δεν μορφωθούμε και δεν στραφούμε προς το κοινό όφελος, θα οπισθοδρομούμε διαρκώς.
Όσοι λοιπόν αυτοαποκαλούνται αγανακτισμένοι και δεν είναι 'τσιπούρες' ίσως θα πρέπει να αναρωτηθούν αν είναι πράγματι αγανακτισμένοι ή απλά απογοητευμένοι. Η λέξη απογοήτευση δεν αρέσει σε κανέναν κι αυτό γιατί απλά έχει πικρή αίσθηση. Είναι εκείνη η αποθαρρυντική ματαιότητα των προσδοκιών και των ελπίδων μας που διαψεύστηκαν. Στην περίπτωσή μας όμως η λέξη απογοήτευση πιστεύω πως εμπεριέχει και την ειλικρίνια. Είμαστε απογοητευμένοι όχι μόνο από τους άλλους αλλά και από τους ίδιους τους ευατούς μας. Οι ελπίδες μας και οι στόχοι μας δεν απέδωσαν και σε κάποιο βαθμό αναμφίσβητητα φταίμε οι ίδιοι. Ίσως γιατί οι στόχοι που θέσαμε ήταν υψηλότεροι από εκείνους που μπορούσαμε να κατακτήσουμε, ίσως γιατί ο δρόμος που τραβήξαμε προς την επίτευξή τους ήταν λάθος, ίσως γιατί στην πορεία παρουσίαστηκαν δυσκολίες που δεν ξέραμε πως να αντιμετωπίσουμε. Ίσως όλα αυτά μαζί, ίσως και τίποτα. Κάτι όμως κάναμε κι εμείς στραβά και πρέπει να το παραδεχτούμε με ειλικρίνεια αν θέλουμε να ανατρέψουμε την αρνητική κατάσταση που έχουμε δημιουργήσει. Δεν έχει νόημα να μετατoπίζουμε διαρκώς τις ευθύνες στους άλλους και οι ίδιοι να μην αναλαμβάνουμε τις δικές μας. Η γνώμη μου είναι πως μόνο με διάθεση ουσιαστικής αυτοκριτικής, συγκροτημένη σκέψη και γνώμονα το κοινό συμφέρον μπορεί και πρέπει να προοδεύσει αυτός ο τόπος.


Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Άστοχος στοχασμός

...Για σένα που γιόρταζες προχθές! Για σένα που γιορτάζεις σήμερα!
Για μένα!
Για όσους γιορτάζουν την κάθε μέρα!

Οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια κυλούν (...) κι οι στιγμές
διαδέχονται η μια την άλλη στην γιορτή που στήθηκε σήμερα προς τιμήν του Υπερεγώ. Οι υψηλοί καλεσμένοι, το Εγώ και το Εκείνο -αγκαλιασμένοι- σέρνουν πρώτοι τον χορό!! Ξοπίσω τους χορεύουν αμέτρητοι άλλοι προσκεκλημένοι και κυρίως απρόσκλητοι.

-Χρόνια Πολλά Υπερεγώ μας!!
Να ζήσουμε να σε θυμόμαστε! Να ζήσουμε να σε χαιρόμαστε!




Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Οι φίλοι είναι για πάντα


Αν στα μονοπάτια της ζωής
ανταμωθήκαμε και σμίξαμε θαρρείς
κι ήμασταν γνωστοί από χρόνια...
Αν δεν ήσουν φίλος μου καλός
στ' αλήθεια μόνο ένας θεός μπορεί να δει
αυτό που νιώθω εγώ για σένα...

Οι φίλοι είναι για πάντα δεν είναι για μια φορά,
κοντά σου βρίσκονται στον πόνο στη χαρά.
Οι φίλοι δεν είναι μόνο για μια φορά.
Οι φίλοι είναι για πάντα.

Αν με ζητήσεις θα 'μαι δίπλα σου εγώ
και θα κινήσω αν θέλεις γη και ουρανό.
Οι φίλοι δεν είναι μόνο για μια φορά.
Οι φίλοι είναι για πάντα.

Πώς να μην πονέσω όταν πονάς;
Σε νιώθω τόσο και γελώ όταν γελάς!
Κάτι ωραίο μας ενώνει.

Αν θα έρθει κάποτε η στιγμή
που θα χωρίσουνε οι δρόμοι μας,
μην πεις η φιλία εδώ τελειώνει.

Οι φίλοι είναι για πάντα δεν είναι για μια φορά,
κοντά σου βρίσκονται στον πόνο στη χαρά.
Οι φίλοι δεν είναι μόνο για μια φορά.
Οι φίλοι είναι για πάντα.

Αν με ζητήσεις θα 'μαι δίπλα σου.


Α!! Και φυσικά, ξέρεις εσύ...



όταν η τράπουλα σε χλευάζει
έχεις πάντα ένα μπαλαντέρ στο μανίκι!
Έναν τζόκερ έτοιμο να σε κάνει να γελάσεις!



Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Υπό τον ήχο της βροχής, με κάπως 'βαριά' διάθεση

dark rain Pictures, Images and Photos

και με αφορμή πως δεν θες να με στενοχωρείς (με τα δικά σου) γιατί είμαι χαρούμενος άνθρωπος και θέλεις να παίρνεις από την χαρά μου,

σου υπενθυμίζω πως...

δεν είμαι χαρούμενος άνθρωπος επειδή συμβαίνουν ευχάριστα πράγματα. Δεν ξέρω καν αν είμαι χαρούμενη. Προσπαθώ πάντως παρότι δεν πετούν πεταλούδες γύρω μου. Ούτε καρδούλες βλέπω, ούτε αστεράκια. Ούτε τραγούδια ηχούν στα αυτιά μου. Τα ονειρεύομαι όμως κι αυτό μου δίνει αισιοδοξία. Την δύναμη να ονειρεύομαι δεν την έχω έμφυτη. Την αντλώ κυρίως απ' τους ανθρώπους που αγαπώ και μ' αγαπούν. Μ'αυτούς που αγαπώ, θέλω να μοιράζομαι (τα όμορφα και τα άσχημα). Εσύ που μ' αγαπάς είσαι η κινητήρια δύναμή μου. Όταν με βάζεις στο περιθώριο, δεν μ΄αφήνεις να ονειρεύομαι ελεύθερα.

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Εκείνο...που αγαπώ τόσο πολύ

Είχα τόσα λόγια να συνοδέψω αυτή την εικόνα!!

Για πρώτη φορά ίσως στην ζωή μου την κοιτούσα και την αγαπούσα σε όλα τα επίπεδα.

Σ'αυτή την πρώτη μου ανάρτηση ήθελα να κάνω παιχνίδια μέσα και έξω από το νερό...
---------- ---------- ---------- ----------

Η ζωή ωστόσο δεν αφουγκράζεται τον παλμό του καθενός γιατί έχει τους δικούς της ρυθμούς!!

Έτσι και χθές....
Έτσι και σήμερα...

Το Id μου, μου στέλνει μηνύματα κινδύνου κι έτσι τα παιχνίδια μέσα και έξω από το νερό αναβάλλονται.

Το Ιd μου με καλεί σε βοήθεια κι εγώ που δεν ξέρω μακροβούτια, κοιτώ σαν χαμένη και για μια στιγμή αμφιβάλλω για όλα. Για τις βασικές κολυμβητικές μου ικανότητες, για την ύπαρξη πραγματικού κινδύνου, για τους λόγους που έχω να βουτήξω και να σώσω ό,τι σώζεται. Παίρνω μια ανάσα και βουτώ. Και καθόλου μπάνιο να μην ήξερα, πάλι θα έπεφτα. Δεν θέλω και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Η αδυναμία του είναι η μεγαλύτερη δύναμη που έχει να με υποτάσσει.

Καληνύχτα ΙD μου! Σ' αγαπώ πολύ! Ελπίζω κι εύχομαι κι αυτή την αδυναμία να την κάνεις μαγική δύναμη!!!