Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Η Αργυρώ γελάει

Η Αργυρώ γελάει, η Αργυρώ τραγουδάει.
Η Αργυρώ στα χέρια του μπαμπά πετάει,
η Αργυρώ κάνει κούνια και χαμογελάει.
Η Αργυρώ είναι καλή, η Αργυρώ είναι πονηρή,
η Αργυρώ είναι χαρούμενη, η Αργυρώ είναι λυπημένη.
Η Αργυρώ χορεύει, η Αργυρώ ιππεύει.
Η Αργυρώ
στη θάλασσα κοίτα πώς κολυμπάει,
η Αργυρώ στα βράχια κρύβεται και μας γελάει.
Η Αργυρώ κρύβεται η πονηρή!
Η Αργυρώ φανερώνεται με δυνατή φωνή.
Η Αργυρώ είναι άγρια και θυμωμένη,
η Αργυρώ είναι περήφανη κι ευχαριστημένη.
Η Αργυρώ τσαλαβουτάει, η Αργυρώ στριφογυρνάει.
Η Αργυρώ από το αυτοκίνητο μας χαιρετάει.
Η Αργυρώ μες το μουσείο βόλτα πάει.
Η Αργυρώ λύνει σωστά την άσκηση,
η Αργυρώ τη λύνει λάθος.

Η Αργυρώ νιώθει αδύναμη και κλαίει,
η Αργυρώ νιώθει δυνατή και τίποτα δεν λέει (……)

Η Αργυρώ με πινέλα χαίρεται να ζωγραφίζει
κι ύστερα τις ζωγραφιές πετά ή τις χαρίζει.
Η Αργυρώ το σκοτάδι νιώθει γύρω της και το φοβάται,
αγκαλιές θέλει για να ζεσταθεί
και παραμύθια για να κοιμηθεί.

Αυτή είναι η Αργυρώ:
ένα παιδάκι σαν εμένα
ένα παιδάκι σαν κι εσένα.


Συγγραφέας: Τζιν Γουίλις/ Εκδότης: Πατάκης/ Μετάφραση: Μανδηλαράς, Φίλιππος

[...ένα βιβλίο εικονογραφημένο και με ελάχιστο κείμενο που απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, όπου τα παιδιά παρατηρούν με περιέργεια το ένα το άλλο προσπαθώντας, ίσως, να κάνουν φίλους. Γυρίζοντας τις σελίδες βλέπουμε στην Αργυρώ ένα παιδί σαν όλα τα άλλα: η μικρή κλαίει, γελάει, κάνει κούνια, ζωγραφίζει, θυμώνει, φοβάται, θέλει παραμύθια, κολυμπάει. Μόνο στην τελευταία εικόνα του βιβλίου αντιλαμβανόμαστε ότι η Αργυρώ είναι ένα παιδί με ειδικές ανάγκες όταν τη βλέπουμε να κάθεται στο αναπηρικό της καρότσι. Με απλότητα, χωρίς συναισθηματισμό και ενοχοποιητικό διδακτισμό, ο μικρός αναγνώστης θα μπορούσε να σκεφτεί «Μα, η Αργυρώ μού μοιάζει! Τίποτα δεν μ' εμποδίζει να κάνω παρέα μαζί της». ]