Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

You remember this

Photobucket
Θα επανέλθω. Θέλω αρκετά να πω πάνω σε αυτό.

Έχω αρκετά να πω γενικά. Παρατηρώντας και μελετώντας το λόγο και το έργο άλλων, έγινα κάποια. "Ένα συνονθύλευμα κραυγών και στυλ. Μια ανεμοδούρα ρυθμών, λογοτεχνικών ρευμάτων, προτάσεων και προοπτικών. Ένα λεύκωμα τσιτάτων και αποσπασματικής πλουραλιστικής σκέψης".

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Αγανακτισμένη όχι. Απογοητευμένη ναι.

Σε καμία περίπτωση δεν είμαι ειδήμων της ελληνικής γλώσσας, ούτε έχω την διάθεση και την πρόθεση να φανώ 'εξυπνάκιας΄. Ωστόσο η έντονη χρήση της λέξης "αγανάκτηση" το τελευταίο διάστημα σε συνδιασμό με την γενικότερη εικόνα των ατόμων που την επικαλλούνται (περιγράφοντας το αίσθημα που τους διακατέχει) με προ-καλεί να κάνω μια προσωπική εκτίμηση. Θεωρώ λοιπόν -λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες που επικρατούν- πως υπάρχει κάποιου είδους αντίφαση που αφορά στην χρήση της λέξης αγανάκτηση! Αντίφαση γιατί η αγανάκτηση εκφράζει δικαιολογημένο θυμό. Από πότε ο θυμός μας, ως πολίτες αυτής της χώρας , για ειδεχθείς πράξεις ή παραλείψεις έγινε δικαιολογημένος;
Οι αγανακτισμένοι πολίτες είναι κατά κανόνα οι ίδιοι πολίτες που παρέχουν ή δέχονται προϊόντα και υπηρεσίες χωρίς αποδείξεις, που το κόστος των προϊόντων και υπηρεσίων που παρέχουν δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική τους αξία και ποιότητα, οι ίδιοι που χρηματίζουν ή χρηματίζονται. Είναι οι πολίτες εκείνοι που σε μικρό ή μεγάλο βαθμό με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους λειτουργούν εις βάρος άλλων συμπολιτών τους, εκείνοι που έχουν πάρει αυτοκίνητα και σπίτια που δεν μπορούν να συντηρήσουν, εκείνοι που έχουν 3 και 4 πιστωτικές κάρτες χωρίς να έχουν πλήρη επίγνωση γιατί, οι ίδιοι πολίτες που έχουν πάρει ακόμα και διακοποδάνεια! Άκουσον! Άκουσον! Διακοποδάνεια! Τέλος, για να μην ξεχνιόμαστε, οι αγανακτισμένοι πολίτες είναι εκείνοι που με την ψήφο τους ή την άρνηση του εκλογικού τους δικαιώματος διαμόρφωσαν το ισχύον πολιτικό σκηνικό. Κατά την γνώμη μου η σημερινή απαξίωση του πολιτικού συστήματος σε έναν βαθμό εμπεριέχει υποκρισία. Πώς έχουμε την αξίωση οι πολιτικοί να προασπίζονται το κοινό μας συμφέρον όταν δεν το κάνουμε οι ίδιοι; Πώς μια κοινωνία ολόκληρη που χαρακτηρίζεται από κρίση ηθών και θεσμών έχει την αξίωση οι αιρετοί μας εκπρόσωποι, οι πολιτικοί να διακρίνονται από ήθος; Αν από μια δεξαμενή με 1000 ψάρια, τα 900 είναι γόπες και μαρίδες και τα υπόλοιπα 100 μόνο είναι τσιπούρες...ποιές οι πιθανότητες μιας 'καλής ψαριάς'; Η λογική είναι η ίδια και στην πολιτική σε σχέση με την κοινωνία. Οι πολιτικοί που έχουμε, είναι οι πολιτικοί που μας αξίζουν. Του λόγου τους βέβαια (εξαιτίας της θέσης τους), έχουν πιο μακρύ σπάγγο. Πάνε κι έρχονται και θαρρούν πως είναι λεύτεροι, μα το σπάγγο δεν τον κόβουν. Κι άμα δεν κόψεις το σπάγγο…! Αν παραμείνουμε δέσμιοι του εγώ μας, αν δεν μορφωθούμε και δεν στραφούμε προς το κοινό όφελος, θα οπισθοδρομούμε διαρκώς.
Όσοι λοιπόν αυτοαποκαλούνται αγανακτισμένοι και δεν είναι 'τσιπούρες' ίσως θα πρέπει να αναρωτηθούν αν είναι πράγματι αγανακτισμένοι ή απλά απογοητευμένοι. Η λέξη απογοήτευση δεν αρέσει σε κανέναν κι αυτό γιατί απλά έχει πικρή αίσθηση. Είναι εκείνη η αποθαρρυντική ματαιότητα των προσδοκιών και των ελπίδων μας που διαψεύστηκαν. Στην περίπτωσή μας όμως η λέξη απογοήτευση πιστεύω πως εμπεριέχει και την ειλικρίνια. Είμαστε απογοητευμένοι όχι μόνο από τους άλλους αλλά και από τους ίδιους τους ευατούς μας. Οι ελπίδες μας και οι στόχοι μας δεν απέδωσαν και σε κάποιο βαθμό αναμφίσβητητα φταίμε οι ίδιοι. Ίσως γιατί οι στόχοι που θέσαμε ήταν υψηλότεροι από εκείνους που μπορούσαμε να κατακτήσουμε, ίσως γιατί ο δρόμος που τραβήξαμε προς την επίτευξή τους ήταν λάθος, ίσως γιατί στην πορεία παρουσίαστηκαν δυσκολίες που δεν ξέραμε πως να αντιμετωπίσουμε. Ίσως όλα αυτά μαζί, ίσως και τίποτα. Κάτι όμως κάναμε κι εμείς στραβά και πρέπει να το παραδεχτούμε με ειλικρίνεια αν θέλουμε να ανατρέψουμε την αρνητική κατάσταση που έχουμε δημιουργήσει. Δεν έχει νόημα να μετατoπίζουμε διαρκώς τις ευθύνες στους άλλους και οι ίδιοι να μην αναλαμβάνουμε τις δικές μας. Η γνώμη μου είναι πως μόνο με διάθεση ουσιαστικής αυτοκριτικής, συγκροτημένη σκέψη και γνώμονα το κοινό συμφέρον μπορεί και πρέπει να προοδεύσει αυτός ο τόπος.