Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Το Προαιώνιο Ζεύγος

Η Ανέμη πλέκει την δική της ιστορία για την ζωή και μας την χαρίζει μέσα από μια παράσταση που το μάτι δυσκολεύεται να συλλάβει τις αμέτρητες λεπτομέρειές της. Τα τύπου I και τύπου II λάθη δεν αφαιρούν τίποτα από την ομορφιά της παράστασης. Συμπληρώνουν τα κενά από το κομμάτι που δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί και αφηγούνται με έναν παράδοξο τρόπο την ανείπωτη ιστορία. Το προαιώνιο ζευγάρι αντιθέτων διεκδικεί το μερίδιο του. 
                                       

Πότε ο ένας, πότε ο άλλος φανερώνουν την υπεροχή τους πάνω σε τούτη την παράσταση και κοιτώντας τη θαρρείς πως ...είναι η σκιά του ενός που ορίζει την ύπαρξη του άλλου. 


Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Ζητείται Ελπίς

"Ο ταμίας δεν σήκωσε καν το κεφάλι του για να δει ότι περνούσαμε στη χώρα του ανέφικτου χωρίς το εισητήριο της επιστροφής σφραγισμένο. Ήταν πολύ απασχολημένος καθώς μετρούσε τους οβολούς από τα τελευταία ταξίδια των παρ’ ολίγο ζωντανών.
Ώσπου δεν αντέξαμε, τον σκουντήσαμε και φωνάξαμε με όση δύναμη μας είχε απομείνει: «πάμε καλά από εδώ;». Γύρισε τότε προς το μέρος μας και μας κοίταξε βαθιά στα μάτια που ποτέ δεν είχαμε, «πού πάτε;» μας ρώτησε, μα εμείς δεν βρήκαμε καμία καινούρια απάντηση να του δώσουμε κι έτσι αγκαλιαστήκαμε και προσευχηθήκαμε κάποιος να είχε φέρει μαζί του έναν χάρτη ή το κράνος του Άδη. Κι από τότε εμείς ξέρουμε πως αυτά που όλοι θεωρούν σταγόνες της βροχής είναι στην πραγματικότητα τα δάκρυα μερικών σωμάτων που στράγγιξαν από την απόγνωση."

(Κώστας Τ.)
------------------------------------------------------------------------------------------



            ή έστω ΛΕΠΙΣ 
να κόψουμε καμιά φλέβα ή κανέναν γόρδιο δεσμό που δεν λύνεται!

------------------------------------------------------------------------------------------


Γιατί ο ήλιος έπαψε να είναι αδιάκριτος και να μπαίνει απρόσκλητος -όπως συνήθιζε- στα πιο απόκρυφα δωμάτια του μυαλού μου. Γιατί το νέφος έγινε πυκνό. Σε μια στιγμή, σε μια μέρα, σ΄έναν χρόνο - δεν κατάλαβα ακριβώς πότε. Γιατί βρέχει έξω και η βροχή ποτίζει το μαξιλάρι μου πριν κοιμηθώ γιατί έμεινα, γιατί δείλιασα, γιατί αγάπησα την βολή μου και κολύμπησα όπως πάει το ρεύμα. Γιατί μέρα με τη μέρα γίνομαι το αρνητικό του εαυτού μου, η σκιά μου! 

Ας είναι τουλάχιστον μέσα από κάθε βροχή ν' ανθίζει η ελπίδα που έτσι κι αλλιώς φυτρώνει σαν τα λουλούδια του κάμπου ...εκεί που δεν την περιμένεις!