Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

A touch of Spice

Βασιλικός, δυόσμος, ρίγανη, δενδρολίβανο, μπαχάρι, κανέλα, γλυκάνισος και φυσικά... πιπέρι είναι λίγα μόνο από τα μπαχαρικά που είναι συνυφασμένα με την διατροφή μας. Η συμβολή τους είναι σημαντική στην υγεία μας, ενώ ταυτόχρονα δίνουν άρωμα και γεύση στις τροφές μας.

Σε επίπεδο γεύσης βέβαια, ξεχωριστή θέση κατέχει και το... αλάτι!

Photobucket

Το φαΐ για να νοστιμέψει θέλει αλάτι.

-----------------------------------------------------------------------

Κι η ζωή μας για να νοστιμέψει θέλει αλάτι.
Το φαΐ, και η ζωή, θέλουνε αλάτι.


(Απόσπασμα από την ταινία "Πολίτικη Κουζίνα" - Μεταφρασμένος τίτλος "Α Touch of Spice")

Οι ποσότητες είναι σχετικές...
Ο καθένας ρίχνει όσο αλάτι και όσα μπαχαρικά επιθυμεί και δύναται στις στιγμές του.

Προσωπικά με κάθε λογής μαγείρεμα...δεν έχω και την καλύτερη σχέση αν και μπορώ να ισχυρίζομαι ότι μετά τα πρώτες απόπειρες (αποτυχημένες κάποιες φορές), το αποτέλεσμα -σχεδόν- πάντα με δικαιώνει.
Με τις γεύσεις πάλι... τα πάω καλύτερα. Εκεί δεν χρειάζονται ιδιαίτεροι πειραματισμοί. Όταν δεν έχεις βάλει το χεράκι σου και δεν έχεις διαλέξει ο ίδιος τα υλικά, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Σου αρέσει, τρως. Δεν σου αρέσει, δεν τρως. Το πολύ πολύ αν τύχεις σε άνοστο φαγητό -και δεν έχεις επιλογές- να κάνεις μια προσπάθεια να το νοστιμέψεις με λίγο αλάτι ή κάποιο μπαχαρικό.

Να ομολογήσω παρεπιπτόντως πως οι ιδιαίτερα πικάντικες γεύσεις στο φαγητό και στη ζωή δεν μου αρέσουν.
Δυο-τρεις φορές ωστόσο που δοκίμασα το λάθος πιάτο την σωστή στιγμή, έδωσαν ιδιαίτερο άρωμα και γεύση που κρατά ακόμα.

Στις στιγμές αυτές....! Στο αλάτι και πιπέρι της ζωής!

("Στο πατάρι".Από το album "Πολίτικη Κουζίνα": Aκούγεται στην ομώνυμη ταινία.)

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Συναισθηματική ανα-Τροφοδότηση

Τα βλέμματα διασταυρώνονται. Ματώνουν. Μετά εκατέρωθεν ανοχή. Τα βλέμματα επικοινωνούν. Χαμογελούν. Και πάλι αλλάζουν. Απόσταση, απέχθεια. Το βλέμμα χαμογελά. Το σώμα ανατριχιάζει. Μοιάζουμε. Διαφέρουμε. Οι ιδέες μας. Οι κρυμμένες επιθυμίες μας. Οι καταχωνιασμένες σκέψεις μας. Μοιάζουμε. Διαφέρουμε. Οι θεοί και οι δαίμονές μας.


Τα βλέμματά μας διασταυρώνονται. Μεταφράζουμε. Βρίσκουμε σημεία αναφοράς, όχι κανόνες και εξαιρέσεις.


Μου δίδαξες να υπηρετώ την νόηση και να την εμπιστεύομαι. Το συναίσθημα όμως...αχ! Αχ αυτό το συναίσθημα!

"Τι είναι το συναίσθημα; Τι είναι η ψυχή; Μετριέται; Μπορείς να ανοίξεις έναν άνθρωπο, να βρεις την ψυχή του και να την μετρήσεις;" μου είπες κάποιο βράδυ. "Τη λογική να εμπιστεύεσαι μονάχα. Η λογική είναι μαθηματικά. Μετρήσιμη, επομένως υπολογίσιμη."

Διαφέρουμε.

Βαθιά πεπεισμένη για την δύναμη που έχει το συναίσθημα -κυρίως η αγάπη, ο έρωτας, η λύπη- κινούμαι σε άλλη τροχιά.

Οι δρόμοι που τραβάμε όμως διασταυρώνονται.

Μοιάζουμε.

Απαντήσεις δεν πρόκειται να σου δώσω
...γιατί όπως λες κι εσύ το συναίσθημα δεν είναι μαθηματικά,
...γιατί οπως λέω κι εγώ το συναίσθημα είναι η κινητήρια δύναμη για να συμπληρώσει ο καθένας τα κενά του,
...γιατί όπως έχει πει κι ο Νίτσε οι σκέψεις είναι σκιές των συναισθημάτων μας. Πάντα πιο σκοτεινές, πιο άδειες και πιο απλές.

"Δέχομαι την δύναμη του νου αλλά την δέχομαι με το χέρι στην καρδιά." θα σου πω κάποιο άλλο βράδυ και η κουβέντα μας θα λήξει για πάντα εκεί.

Στ' αλήθεια μοιάζουμε -μήπως όμως διαφέρουμε;
Σίγουρα διαφέρουμε -μήπως τελικά μοιάζουμε;