Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Το Καφενείο των Ψυχών

Περνούσα απ' έξω όταν το μάτι μου έπεσε σε γνωστές φάτσες. Παρέες εδώ κι εκεί, πολλές εκ των οποίων αγαπημένες! Κάποιοι σηκώθηκαν να με υποδεχτούν σαν να ήρθα την κατάλληλη στιγμή που με περίμεναν. Κάποιοι άλλοι με κοίταξαν με ευχάριστη έκπληξη και μου έγνεψαν να σιμώσω. Άλλοι σήκωσαν το χέρι τους σχεδόν μηχανικά σε ένδειξη χαιρετισμού. Άλλοι πάλι -σε παρέες ή κατά μόνας- με βλέμμα κενό κοιτούσαν γύρω, χωρίς να γνωρίζω τι ακριβώς παρατηρούσαν ή σκέφτονταν. Τέλος, θαρρείς μέσα στην παραζάλη πως διέκρινα και κανά δυο βλέμματα ενοχλητικά σαν κουνούπια στραμμένα προς το μέρος μου.

Ξαφνιάστηκα. Μέχρι εκείνη την στιγμή ούτε που γνώριζα την ύπαρξη αυτού του ιδιότυπου καφενείου. Όλα όμως τούτα τα οικεία πρόσωπα που έβλεπα μπροστά μου, παρέσυραν γρήγορα τις σκέψεις μου περί της ύπαρξής του και με έσυραν στο εσωτερικό του. Έχοντας την αίσθηση ο,τι βρισκόμουν τυχαία σε ένα ραντεβού που δεν ήξερα ότι είχα δώσει, αποφάσισα να παραμείνω. Ωστόσο, προτίμησα να βολευτώ μοναχή μου σε ένα τραπεζάκι κάπου στην μέση του καφενείου των ψυχών και με την γνωστή νωθρότητα να απολαύσω το άρωμα και την γεύση του ελληνικού καφέ ανακατεμένα με το άρωμα και την γεύση των οικείων.

Δύο ρουφηξιές καφέ και ένα βλέμμα ηρεμίας. Όλοι τριγύρω είναι ίδιοι. Τέσσερις ρουφηξιές κι ένα βλέμμα εγρήγορσης. Όλοι τριγύρω διαφέρουν. Τραβάει τσιγάρο η υπόθεση. Καπνίζεις, δεν καπνίζεις, τραβάς μερικές τζούρες από το χαρμάνι των ψυχών. Κάμποσες ρουφηξιές καφέ μετά και κάμποσες τζούρες από το φτηνό χαρμάνι, σου φέρνουν πίσω τις σκέψεις περί υπάρξεως του καφενείου. Μα καλά, πώς δεν το είχες προσέξει ποτέ; Πώς δεν είχες ακούσει γι΄αυτό; Μια πιο προσεχτική ματιά σε φέρνει αντιμέτωπη με την πλήξη. Το καφενείο των ψυχών είναι βαρετό, αδιάφορο. Ίσως γι' αυτό δεν το είχες προσέξει ή ίσως να το είχες προσέξει αλλά γι' αυτό τον λόγο να το διέγραψε η μνήμη. Ποιος μπορεί να πει! Οι σκέψεις μετασχηματίζονται. Γίνονται σκέψεις περί της δικής σου υπάρξεως. Πόσο κοιμήθηκες και κατάφερες να δεις τούτο το όνειρο; Πότε έπαψαν να σε αφορούν οι άλλοι; Πότε ξεπέρασες τα ανθρώπινα μέτρα ή πότε σε ξεπέρασε η ζωή που κάνεις και πλέον -σχεδόν- αδιαφορείς;

Είσαι εσύ που πάντα έλεγες πως όλοι είναι μοναδικοί συμμέτοχοι σε ένα ενιαίο σύνολο;
Πού είναι η συμμετοχή σου τώρα;

Κάποιος απ' έξω ή από μέσα (δεν είσαι σίγουρη), σου μιλά! Είναι η ώρα να ξυπνήσεις. Κάνεις νόημα στον σερβιτόρο να πληρώσεις. Χαμογελάς και φεύγεις όπως ακριβώς ήρθες. Ξαφνιασμένη αλλά έτοιμη.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου