Κάποιος

Κάποιος ακούει μέσα μου κι ακούει ότι μ’ ακούει.

Με συναντάει το απόγευμα σε μια γωνιά του δρόμου,

μαντεύοντας ποιος θα ’ναι εκεί κι όσα θα μου συμβούνε.

Κάποιος που είναι μέσα μου χτίζει ένα σπιτάκι

και το γκρεμίζει γρήγορα πριν να το κατοικήσω.

Κάποιος που είναι πάντοτε μπροστά και δεν μ’ αφήνει

κλείνοντας και φράζοντας το δρόμο, να περάσω.

Κάποιος κινείται μέσα μου και ξεκινάει σαν τρένο

γεμάτος ανυπόμονους κι ωραίους ταξιδιώτες.

Κάποιος μου λέει πως είναι αργά και δεν θα ’ρθουνε εγκαίρως

να μας γλιτώσουν οι καλοί απ’ τις κακές διαθέσεις.

Κάποιος μου λέει, για στάσου, ένα λεπτό περίμενε.

Στάσου να δω ποιος είσαι εσύ, ποιος είναι αυτός, πού πάμε.

Μα ήταν άλλος από αυτόν που νόμιζα πως ήταν

και που ’ναι πάντα μακριά από εκείνο που είναι.

Κάποιος θυμάται μέσα μου έναν παλιό του φίλο.

Τότε που πέφταν κανονιές η μια πάνω στην άλλη.

Κάποιος μου λέει, δεν είμαι εγώ, που γράφω αυτή την ώρα

μα ένα χέρι ελαστικό που σπρώχνει το δικό μου.

Κάποιος μιλάει μέσα μου όταν μιλάω με κάποιον.

Και του εξηγεί πώς γίνεται το κάθετι στον κόσμο.

Πώς γίνεται το ανώμαλο απ’ το κανονικό.

Κι ο καπνός απ’ τη φωτιά πώς βγαίνει γαλανόλευκος.

Κι απ’ τη βροχή το σύννεφο πώς χαμηλώνει αθόρυβα.

Κι αδειάζοντας πώς πέθαινε επάνω από τα σπίτια.

Κι από την πόρτα του μυαλού μια σκέψη πώς μπαινόβγαινε

αλείβοντας τα λόγια της με της μιλιάς το μέλι.

Ένας σκορπιός τρυπήθηκε απ’ το κεντρί του μόνος του.

Κάποιο ρολόι αδέσποτο μπερδεύοντας τις ώρες,

χτυπούσε οκτώ στις έντεκα και δώδεκα στη μία.

Απάνω στο καμπαναριό ή μέσα στην καρδιά μου.

Ανοίξτε αμέσως για να μπει αυτός ο κάποιος – κάποιος.

Να μπει απ’ το παράθυρο όπως μια πεταλούδα

που με κοιτάει όταν κοιτώ μέσα στον εαυτό μου,

μες στο δικό μου πρόσωπο, το πρόσωπο ενός άλλου.

[Νάνος Βαλαωρίτης, Ποιήματα - 2 - Η ανισόρροπη Μούσα 1963-1965]